شبانگاهان تا حریم فلک چون زبانه کشد سوز آوازم

شرر ریزد بی امان به دل ساکنان فلک ناله ی سازم

دل شیدا حلقه را شکند

تا برآید و راه سفر گیرد

مگر یکدم گرم و شعله فشان

تا به بام جهان بال و پر گیرد

خوشا ای دل

بال و پر زدنت

شعله ور شدنت ، در شبانگاهی

به بزم غم

دیدگان تری ، جان پر شرری ، شعله ی آهی

بیا ساقی

تا به دست طلب ، گیرم از کف تو

جام پی در پی

به داد دل ، ای قرار دلم

نوبهار دلم می رسی پس کی ؟

چو آن ابر نو بهارم من

به دل شور گریه دارم من

می توانم آیا نبارم من ؟