در انحنای تنهایی خویش..

بین ماندن و رفتن ، بین بودن و نبودن..

حس گنگ و نامفهومی با معنایی به وسعت اندوه مرا در بر می گیرد و بغضی خاموش گلویم را می فشارد..

من رویای دیدنت را ، در زیر غبارهای مرگبار دیوانه وار حک کرده ام

و در پشت این حصار اندوه برای بودن بیهوده می جنگم

با اینکه میدانم در زیر خاطرات خاک خورده خویش میپوسم ، اما..

آری خوب می دانم که در سکوت و تنگنای رفتن از یاد میروم

میدانم که در چشم این رهگذران

غریبه و مهجور می مانم ، میدانم..

میدانم که نمی مانم..

اما چرا در تداومی مکرر

بیهوده این واژها را تکرار میکنم..؟

بیهوده..! بیهودگی چه واژه ی زیبایست !

تمام صبح بیهوده در بستر غلتیدن و زیر لب

آوازهای بیهودگی خواندن..

گلهای بنفشه را وحشیانه نوازش کردن