می دانم اندوه مرگ تدریجی ام کسی را درهم نخواهد شکست

زیرا این منم ، که چنین

در آرزوی داشتن تو

درهای زندگانی را از چهار جهت

از چهار طرف ، بر روی خود بسته ام !

این منم که برای رسیدن به این آرزو

دوباره دست به قلم نهادم تا باری از حرفهای نگفته را خالی

و دلی سبک کنم..

آری.. این منم که این چنین خود را در چهار چوبی خیالی و واهی گم کرده ام تا روزی که میدانم هرگز نمی آید را ببینم !

در پس این لحظه های هیچ.. 

هنوز زمزمه های تنهایی رهایم نکرده اند ، هنوز صدای فاصله ها مرا می خوانند و در گوشم سکوت نجوا میکنند..