تو..  دلِ واپس زده ای را با نگاهت می ستانی ُو می روی..
 

من..  کوچه را تا انتها می پایم ُو  در خود می پیچم ُو

سکوتی سرد را ؛ روی لبهایم زمزمه می کنم..

یک لحظه صبر کن..  دل کنده ای..  جان برده ای..

باران می بارد..  تو را ماندنی شاید..!

آه.. از این بیدادِ دل ، از این آیینه ی دق

من بر فرازِ این رؤیا.. با تو.. تا انتهای کوچه می آیم

بر تبسمت خیره می مانم

بارانیِ در جان تنیده ام را ؛ بر آسمان خیالت پهن می کنم

تا تو را جز باران بهانه ای شاید..